من از محرومی خود یا زرشک از اهلی شیرازی غزل 952

1 من از محرومی خود یا زرشک محرمان سوزم ز غمهای تو میرم یا ز طعن بی غمان سوزم

2 ز بس داغ دل خود و سوز درون همنشینانم نسوزم بهر خود چندانکه بهر همدمان سوزم

3 زکات حسنت ای یوسف نگاهی سوی من میکن مهل کز حسرت وصل تو چون بیدر همان سوزم

4 چرا حور و پری خود را مقابل با تو میسازند چه نا انصافیست این، وه کزین نامحرمان سوزم

5 ز مغز استخوان اهلی چو شمعم مرهم داغ است وزین مرهم بداغ حسرت بیمرهمان سوزم