1 هر چند که بلبلان گزینند مرغان دگر خمش نشینند

2 خود گیر که خرمنی ندارند نه از خرمن فقر دانه چینند

3 از حلقه برون نه‌ایم ما نیز هر چند که آن شهان نگینند

4 گر ولوله مرا نخواهند از بهر چه کارم آفرینند

5 شیرین و ترش مراد شاهست دو دیگ نهاده بهر اینند

6 بایست بود ترش به مطبخ چون مخموران بدان رهینند

7 هر حالت ما غذای قومیست زین اغذیه غیبیان سمینند

8 مرغان ضمیر از آسمانند روزی دو سه بسته زمینند

9 زانشان ز فلک گسیل کردند هر چند ستارگان دینند

10 تا قدر وصال حق بدانند تا درد فراق حق بینند

11 بر خاک قراضه گر بریزند آن را نهلند و برگزینند

12 شمس تبریز کم سخن بود شاهان همه صابر و امینند