1 هرچند آهنین دل ما ناز بیش کرد آهن ربای همت ما کار خویش کرد

2 بسی شیرهای جان بهم آمیخت روزگار تا لعل یار شربت دلهای ریش کرد

3 هر جانبی بقصد محبان کشید تیغ اول مرا زمانه بد مهر پیش کرد

4 خارم ز لب بجای رطب نوخطان دهند بخت سیاه نوش مرا جمله نیش کرد

5 اهلی فکند یوسف جان را بچاره غم بیگانه با کسی نکند آنچه خویش کرد

6 دل پریشانی عشاق چو اهلی ز لب است دردمندان تو آشفته نه اکنون شده اند