هر چند که خود دل ببلای تو از اهلی شیرازی غزل 986

1 هر چند که خود دل ببلای تو سپردم رحمی بکن ای ظالم بد مهر که مردم

2 سیل ستمت عاقبت از جای مرا برد هر چند که در کوی وفا پای فشردم

3 مسکین من سر گشته که در وادی امید هرگز به مراد دل خود راه نبردم

4 با من سخن از هیچ مگویید و مپرسید کز صفحه خاطر همه حرفی بستردم

5 شاید که چو اهلی بچکد خون ز حدیثم زینگونه که خون جگر از دست تو خوردم