چگونه سوی تن از شرم باز از واعظ قزوینی غزل 236

1 چگونه سوی تن از شرم باز میگردد کفی که بهر گرفتن دراز میگردد

2 جهان هستی، اگر هست این که من دیدم چرا نفس چو فرورفت، باز میگردد

3 مکن بدشمن سرکش ملایمت که بشمع زبان شعله ز نرمی دراز می گردد