تا کی ای رشگ پری عالمی از اهلی شیرازی غزل 1292

1 تا کی ای رشگ پری عالمی از غم بکشی در غم آن من دل خسته بماتم بکشی

2 مردم از دست تو تا چند ترا جور بود نه که خوبی بتو دادند که آدم بکشی

3 گر بعیسی نفسی جان بدهد باز لبت جان من خلق جهان را بتو یکدم بکشی

4 چونهمه عالم از انفاس تو جان یافته اند نیست کس را سخنی گر همه عالم بکشی

5 اهلی سوخته چونشمع چه کردست که تو هم بسوزی ز غم خویشتن هم بکشی