تا کی از گریه گره بر لب فریاد از اهلی شیرازی غزل 984

1 تا کی از گریه گره بر لب فریاد زنم سوختم چند گره بیهده بر باد زنم

2 منکه از طالع شوریده خود در بدرم از که نالم چکنم پیش که فریاد زنم

3 غم دل چند خورم کی بود آنروز که من بفراغت نفسی با دل آزاد زنم

4 هر گهم صورت شیرین نفسی پیش آید ای بسا آه که بر حسرت فرهاد زنم

5 اهلی آن غنچه دهن کار بمن تنگ گرفت وقت آن شد که قدم در عدم آباد زنم

6 گشتم غبار ره که به شبگیر تا صبا شبها بکوی دوست ز دشمن نهان روم

7 اهلی اگر بباغ جنان ساقیم نه اوست دوزخ از آن به ام که بباغ جنان روم