تا کی غم معاش خورم؟ وقت از واعظ قزوینی غزل 180

1 تا کی غم معاش خورم؟ وقت بندگی است مردم ز فکر زندگی ای دل چه زندگی است

2 باشد برو ز هر نفسی تازیانه یی زان باد پای عمر توگرم دوندگی است

3 بر سر بود نشیمن گل، از شکفتگی در پای جای خار مدام از گزندگی است

4 دست سخاست، پایه معراج برتری جای سحاب، بر سر خلق از دهندگی است

5 واعظ بس است زینت ما فقر و مسکنت چون گل طراز جامه درویش ژندگی است