ای شاهد قدسی، کِه کَشَد از حافظ شیرازی غزل 15

1 ای شاهد قدسی، کِه کَشَد بند نقابت؟ وی مرغ بهشتی، که دهد دانه و آبت؟

2 خوابم بشد از دیده در این فکر جگرسوز کآغوش که شد، منزل آسایش و خوابت؟

3 درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد اندیشهٔ آمرزش و پروای ثوابت

4 راه دل عشاق زد آن چشم خماری پیداست از این شیوه که مست است شرابت

5 تیری که زدی بر دلم از غمزه، خطا رفت تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

6 هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی پیداست نگارا که بلند است جِنابت

7 دور است سر آب از این بادیه، هش دار تا غول بیابان نفریبد به سرابت

8 تا در ره پیری به چه آیین رَوی ای دل باری به غلط صرف شد ایام شبابت

9 ای قصرِ دل افروز که منزلگه انسی یا رب مَکُناد آفت ایام خرابت

10 حافظ نه غلامیست که از خواجه گریزد صلحی کن و بازآ که خرابم ز عِتابت