هزار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3039

1 هزار جان مقدس هزار گوهر کانی فدای جاه و جمالت که روح بخش جهانی

2 چه روح‌ها که فزایی چه حلقه‌ها که ربایی چو ماه غیب نمایی ز پرده‌های نهانی

3 چو در غزا تو بتازی ز بحر گرد برآری هزار بحر بجوشد چو قطره‌ای بچکانی

4 تویی ز کون گزیده تویی گشایش دیده به یک نظر تو ببخشی سعادت دوجهانی

5 کژی که هست جهان را چو تیر راست کن آن را بکش کمان زمان را که سخت سخته کمانی

6 نه چرخ زهر چشاند نه ترس و خوف بماند چو دل ثنای تو خواند که شاه امن و امانی

7 به چرخ سینه برآیی هزار ماه نمایی یکی بدان که تو اینی یکی بدان که تو آنی

8 تو راست چرخ چو چاکر تو مه نباشی و اختر هزار ماه منور ز آستین بفشانی

9 تو شمس مفخر تبریز به خواجگی چو نشینی صد آفتاب زمان را چو بندگان بنشانی