1 غمش تا در دلم مَأوا گرفته است سرم چون زلف او سودا گرفته است

2 لب چون آتشش آب حیات است از آن آب آتشی در ما گرفته است

3 هُمای همتم عمری است کز جان هوای آن قد و بالا گرفته است

4 شدم عاشق به بالای بلندش که کار عاشقان بالا گرفته است

5 چو ما در سایهٔ الطاف اوییم چرا او سایه از ما وا گرفته است؟

6 نسیم صبح، عنبر بوست امروز مگر یارم ره صحرا گرفته است؟

7 ز دریای دو چشمم گوهر اشک جهان در لؤلؤ لالا گرفته است

8 حدیث حافظ ای سرو سمن‌بوی به وصف قد تو بالا گرفته است