دل سراپردهٔ محبتِ اوست از حافظ شیرازی غزل 56

1 دل سراپردهٔ محبتِ اوست دیده آیینه دارِ طلعت اوست

2 من که سر درنیاورم به دو کون گردنم زیرِ بارِ منتِ اوست

3 تو و طوبی و ما و قامتِ یار فکرِ هر کس به قدرِ همتِ اوست

4 گر من آلوده دامنم چه عجب همه عالم گواهِ عصمتِ اوست

5 من که باشم در آن حرم که صبا پرده دارِ حریمِ حُرمتِ اوست

6 بی خیالش مباد منظرِ چشم زان که این گوشه جایِ خلوتِ اوست

7 هر گلِ نو که شد چمن آرای ز اثر رنگ و بویِ صحبتِ اوست

8 دورِ مجنون گذشت و نوبتِ ماست هر کسی پنج روز، نوبتِ اوست

9 مُلکَتِ عاشقی و گنجِ طرب هر چه دارم ز یُمنِ همتِ اوست

10 من و دل گر فدا شدیم چه باک؟ غرض اندر میان سلامتِ اوست

11 فقرِ ظاهر مبین که حافظ را سینه گنجینهٔ محبتِ اوست