یارش نتوان گفت که از از خواجوی کرمانی غزل 328

1 یارش نتوان گفت که از یار بنالد واندل نبود کز غم دلدار بنالد

2 گر بند نهد دشمن و گر پند دهد دوست مشتاق گل آن نیست که از خار بنالد

3 چون یار بدست آیدت از غیر چه نالی کان یار نباشد که ز اغیار بنالد

4 هر سوخته دلرا که زند لاف انا الحق نبود سر یار ار ز سر دار بنالد

5 در وصل حرم کی رسد آنکو ز حرامی در بادیه و وادی خونخوار بنالد

6 عیبی نبود گر ز جفای تو بنالم بیمار هر آئینه ز تیمار بنالد

7 بر گریهٔ من ساغر می گرم بگرید وز زاری من چنگ سحر زار بنالد

8 دل در سر زلفت بفغان آمد و رنجور دوری نبود گر بشب تار بنالد

9 خواجو چو درین کار نداری سر انکار آنرا مکن اقرار کز انکار بنالد