1 هندوی زلف تو زآن حال مشوّش دارد که به تسخیر دلم نعل در آتش دارد

2 با وجود قد دلجوی تو ای نخل مراد خویش را سرو سهی کیست که سرکش دارد

3 به وصالت که ندارد هوس باغ بهشت هرکه در خانه چو تو حور و پریوش دارد

4 ساقیا بادهٔ بی غش ده و مدهوشم کن که به سودازدگان عقل سرِ غش دارد

5 چو خیالی ز تو دارد طمع وقت خوشی خوش دلش کن که خدا وقت تو را خوش دارد