نعلم نگر نهاده برآتش از خواجوی کرمانی غزل 124

1 نعلم نگر نهاده برآتش که عنبرست وز طره طوق کرده که از مشک چنبرست

2 تعویذ دل نوشته که خط مسلسلست شکر به می سرشته که یاقوت احمرست

3 زلف سیه گشوده که این قلب عقربست روی چو مه نموده که این مهر انورست

4 در خواب کرده غمزه که جادوی بابلست در تاب کرده طره که هندوی کافرست

5 برقع ز رخ گشاده که این باغ جنتست وز لب شراب داده که این آب کوثرست

6 برطرف مه نشانده سیاهی که سنبلست بر برگ گل فشانده غباری که عنبرست

7 موئی بباد داده که عود قماری است زاغی بباغ برده که خال معنبرست

8 سیمین علم فراخته کاین سرو قامتست وز قند حقه ساخته کاین تنگ شکرست

9 قوس قزح نموده که ابروی دلکشست ابر سیه کشیده که گیسوی دلبرست

10 از شمع چهره داده فروغی که آتشست برگوشوار بسته دروغی که اخترست

11 در جوش کرده چشمهٔ چشمم که قلزمست در گوش کرده گفته خواجو که گوهرست