بیدلی گر دل ز دلبر برنگیرد از خواجوی کرمانی غزل 515

1 بیدلی گر دل ز دلبر برنگیرد گو مگیر عاشقی را گر ملامت در نگیرد گو مگیر

2 گر ز دست او دلم از پا درآید گو درآی ور ز پای او سرم سر برنگیرد گو مگیر

3 پادشاهی با گدائی گر نسازد گو مساز خود پرستی دست مستی گر نگیرد گو مگیر

4 آنکه در ملک ملاحت کوس شاهی می‌زند گر گدائی را به چیزی بر نگیرد گو مگیر

5 هر که نتواند سر اندر پای جانان باختن گر حدیث خنجرش در سر نگیرد گو مگیر

6 و آنکه او در عالم معنی ز دلبر دور نیست گر بصورت دامن دلبر نگیرد گو مگیر

7 بلبل بی دل که بی گل خار خارش می‌کند گر بترک لالهٔ احمر نگیرد گو مگیر

8 پیر ما را گر به خلوت با جوانی سرخوشست گر جز این ره مذهبی دیگر نگیرد گو مگیر

9 بیدلی گر سر بشیدائی برآرد گو برآر گمرهی گر عقل را رهبر نگیرد گو مگیر

10 خواجو آن ساعت که جانبازان سراندازی کنند گر تهی دستی بترک سرنگیرد گو مگیر