بشنو ای دوست این از شاه نعمت‌الله ولی غزل 351

1 بشنو ای دوست این سخن از دوست به حقیقت حقیقت همه اوست

2 همه عالم وجود از او دارند لاجرم هرچه باشد آن نیکوست

3 تار و پود وجود می نگرم می نماید دو تو ولی یک توست

4 زلف او مشک ناب می ریزد مجلس ما ز بوی خوش خوشبوست

5 ذره از آفتاب روشن شد ذره ذره ببین که آن مه روست

6 نزد یارم کجا بود اغیار نبود دوستدار او جز دوست

7 نعمت الله که سید الفقراست میر میران به پیش او انجوست