ای که از سرچشمهٔ نوشت از خواجوی کرمانی غزل 57

1 ای که از سرچشمهٔ نوشت برفت آب نبات مردهٔ مرجان جان‌افزای تست آب حیات

2 از چمن زیباتر از قدت کجا خیزد نهال وز شکر شیرین‌تر از خطت کجا روید نبات

3 عنبر زلف تو بر کافور میبندد نقاب سنبل خط تو بر یاقوت میرد برات

4 پرده بر رخ میکشی وز ما نمیداری حجاب خستگان را میکشی وز کس نمیباشد حیات

5 حال مجنون شرح دادن با دلم دیوانگیست همچون پیش طرهایت ذکر لیلی ترهات

6 تا برفتی همچو آب از چشم دریا بار من پیش جیحون سرشکم میرود آب فرات

7 بنده‌ام تا زنده‌ام گر میکشی ور میکشی زخم پیکان تو مرهم باشد و بندت نجات

8 از دهانت بوسه‌ئی جستم زکوة حسن را گفت خاموش ای گدا برهیچ کی باشد زکوة

9 با خیالت دوش می‌گفتم که مردم از غمت گفت خواجو گوئیا نشنیده‌ئی من عاش مات