1 ای آن کسی که گرفته است آسمان شرف ز آفتاب کمالت همیشه فرو فروغ

2 درون مزرع فضل و هنر ز قوس و قزح نهاده کلک تو بر دوش گاو گردون یوغ

3 نه رعد نزد تویی حکمتی کند سرفه نه ابر پیش تو بی علتی زند آروغ

4 توئی که در روشت کس ندیده است گزاف توئی که در سخنت کس نیافته است دروغ

5 ترینه دوغت دادم به جای شهد سخن که اصطلاح عوامست لفظ تلخنه دوغ