در سرای مغان رفته بود و از حافظ شیرازی غزل 421

1 در سرای مغان رفته بود و آب زده نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده

2 سبوکشان همه در بندگیش بسته کمر ولی ز ترک کله چتر بر سحاب زده

3 شعاع جام و قدح نور ماه پوشیده عذار مغبچگان راه آفتاب زده

4 عروس بخت در آن حجله با هزاران ناز شکسته کسمه و بر برگ گل گلاب زده

5 گرفته ساغر عشرت فرشتهٔ رحمت ز جرعه بر رخ حور و پری گلاب زده

6 ز شور و عربدهٔ شاهدان شیرین کار شکر شکسته سمن ریخته رباب زده

7 سلام کردم و با من به روی خندان گفت که ای خمارکش مفلس شراب زده

8 که این کند که تو کردی به ضعف همت و رای ز گنج خانه شده خیمه بر خراب زده

9 وصال دولت بیدار ترسمت ندهند که خفته‌ای تو در آغوش بخت خواب زده

10 بیا به میکده حافظ که بر تو عرضه کنم هزار صف ز دعاهای مستجاب زده

11 فلک جنیبه کش شاه نصرت الدین است بیا ببین ملکش دست در رکاب زده

12 خرد که ملهم غیب است بهر کسب شرف ز بام عرش صدش بوسه بر جناب زده