ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2382

1 ای بخاری را تو جان پنداشته حبه زر را تو کان پنداشته

2 ای فرورفته چو قارون در زمین وی زمین را آسمان پنداشته

3 ای بدیده لعبتان دیو را لعبتان را مردمان پنداشته

4 ای کرانه رفته عشق از ننگ تو ای تو خود را در میان پنداشته

5 ای گرفته چشمت آب از دود کفر دود را نور عیان پنداشته

6 ای ز شهوت در پلیدی همچو کرم عاشقان را همچنان پنداشته

7 مستی شهوت نشان لعنت است ای نشان را بی‌نشان پنداشته

8 ای تو گندیده میان حرف و صوت وی خدا را بی‌زبان پنداشته

9 ماهتابش می‌زند بر کوریت ای تو مه را هم نهان پنداشته

10 هر چه گفتم خویشتن را گفته‌ام ای تو هجو دیگران پنداشته