1 گفت صوفی قادرست آن مستعان که کند سودای ما را بی زیان

2 آنک آتش را کند ورد و شجر هم تواند کرد این را بی‌ضرر

3 آنک گل آرد برون از عین خار هم تواند کرد این دی را بهار

4 آنک زو هر سرو آزادی کند قادرست ار غصه را شادی کند

5 آنک شد موجود از وی هر عدم گر بدارد باقیش او را چه کم

6 آنک تن را جان دهد تا حی شود گر نمیراند زیانش کی شود

7 خود چه باشد گر ببخشد آن جواد بنده را مقصود جان بی‌اجتهاد

8 دور دارد از ضعیفان در کمین مکر نفس و فتنهٔ دیو لعین