گفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 107

1 مرا اگر تو نخواهی منت به جان خواهم وگر درم نگشایی مقیم درگاهم

2 چو ماهیم که بیفکند موج بیرونش به غیر آب نباشد پناه و دلخواهم

1 آمد ندا از آسمان جان را که بازآ الصلا جان گفت ای نادی خوش اهلا و سهلا مرحبا

2 سمعا و طاعه ای ندا هر دم دو صد جانت فدا یک بار دیگر بانگ زن تا برپرم بر هل اتی

1 نفی آن یک چیز و اثباتش رواست چون جهت شد مختلف نسبت دوتاست

2 ما رمیت اذ رمیت از نسبتست نفی و اثباتست و هر دو مثبتست

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند