1 گفت ای شه بر من عور گدای قول دشمن مشنو از بهر خدای

2 گر به بطلانست دعوی کردنم من نهادم سر ببر این گردنم

3 زاغ کو حکم قضا را منکرست گر هزاران عقل دارد کافرست

4 در تو تا کافی بود از کافران جای گند و شهوتی چون کاف ران

5 من ببینم دام را اندر هوا گر نپوشد چشم عقلم را قضا

6 چون قضا آید شود دانش بخواب مه سیه گردد بگیرد آفتاب

7 از قضا این تعبیه کی نادرست از قضا دان کو قضا را منکرست