گفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 182

1 خواند عیسی نام حق بر استخوان از برای التماس آن جوان

2 حکم یزدان از پی آن خام مرد صورت آن استخوان را زنده کرد

1 شب برفت و او بر آن درگاه خفت نیم‌شب آمد پی دیدنش جفت

2 زن برو افتاد و بوسید آن لبش بر جهانیدش ز خواب اندر شبش

1 یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد اشتر مست خویش را در چه قطار می‌کشد

2 جان و تنم بخست او شیشه من شکست او گردن من به بست او تا به چه کار می‌کشد

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو