با من نگاه او کرد، هر چند پهلوانی
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
1 با من نگاه او کرد، هر چند پهلوانی آخر بخاکم افتاد، از فیض ناتوانی
2 از بار دوری آن مهر سپهر خوبی چون ماه نو خمیدم، در اول جوانی
3 ماند قلم ز تحریر، از کثرت سیاهی طغیان حرف نگذاشت ما را بهمزبانی
4 دمسردی نصیحت هرچند آورد زور سیلاب اشک گرمم، کی افتد از روانی؟!
5 واعظ ز بی نشانی، ایمن ز دشمنان شد گنج از نهفتگی نیست محتاج پاسبانی!
ادامه توضیحات شاعر