خوشباش که بنده گر نکویانه از اهلی شیرازی رباعی 150

1 آن کعبه جان سوی خود میخواند از یاری مرا ای گریه در خون جگر آلوده نگذاری مرا

2 بودم من ای خورشید رخ در خاک خواری ذره وش برداشتی از خاک ره با این همه خواری مرا

1 خط چو مهر گیا تا نموده یی ما را هزار مهر و محبت فزوده یی ما را

2 جفا نموده ات اکنون طریق رندی نیست چنان نما که در اول نموده یی ما را

1 از رقیبان تو صد خار جگر هست مرا بجز از درد تو صد درد دگر هست مرا

2 مست آن زلف چه زنام اگر سر برود کافرم گر زسر خویش خبر هست مرا