هر کسی را عنایتی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 678

1 هر کسی را عنایتی فرمود این عنایت همه به ما بنمود

2 تا ببیند به نور خود خود را چشم خود هم به روی ما بگشود

3 طینت ما ز خاک میخانه است میل ما جز به می نخواهد بود

4 هر که آمد به خلوت دل ما در بهشت آمد و خوشی آسود

5 آتش عشق سوخت عود دلم خوش بود آتشی چنین بی دود

6 آینه هم ز جود پیدا شد دل خود را هم او ز خود بربود

7 از سر ذوق گفته ام سخنی به ازین گفتهٔ دگر که شنود

8 چون وجود است هرچه می یابم غیر او نیست در جهان موجود

9 می و جام و حریف و ساقی اوست نعمت الله این چنین فرمود