نمی داند مه نامهربانم از امیرخسرو دهلوی غزل 1296

1 نمی داند مه نامهربانم که دور از روی خویش بر چه سانم؟

2 چو زلف بیقرارش بیقرارم چو چشم ناتوانش ناتوانم

3 برو، باد و گدایی کن به کویش بگو با آن مه نامهربانم

4 «که گر چه می نهی بار فراقم وگر چه می زنی تیغ زبانم

5 هنوزم مهرت اندر سینه باشد اگر در خاک ریزد استخوانم »

6 بپرس از شمع حال سوز خسرو که تا گوید که شبها بر چه سانم