نپرسد جز وفا چیزی خدا از اهلی شیرازی غزل 1190

1 نپرسد جز وفا چیزی خدا روز جزا از من مپرس از بیوفایی کان نمیپرسد خدا از من

2 دلم چون نافه خونشد در وفاداری و دلشادم که با هر کسکه باشد میدهد بوی وفا از من

3 نه تنها من ترا خواهم که شهری همچو من خواهد تو صد جا دوستان داری بیاد آری کجا از من

4 مرا هرچند با خال و خطت جان در میان باشد خطت خضرست و نوشد چشمه آب بقا از من

5 دل آواره چون مجنون نمیپرسد ز من هرگز گرش جایی خبر یابی بپرس ایصبا از من

6 بمحشر رشته ز ناز دستاویز من باشد اگر دست اجل نستاند این سررشته را از من

7 هلاک خود چو خواهم در دعا اهلی تو آمین گو که در این حاجت آمین از تو میباید دعا از من