تا رهزن خواب در سرایت از اهلی شیرازی رباعی 337

1 گر بدامن گردی از آن رهگذر می بایدت دامنی از دامن گل پاک تر می بایدت

2 گر امید وصل باشد در قیامت دور نیست ایکه عاشق میشوی صبر اینقدر می بایدت

1 عاشق مجنونم و صحرای غم جای من است گر بمیرم دورازو کس را چه پروای من است

2 سوختن در آفتاب غم نه کار هر کس است سایه من داند این محنت که همپای من است

1 هرچند که یوسف بجمال از همه بیش است حسن نمکین تو بلای دل ریش است

2 چون گل همه تن آب حیاتی تو ولیکن چون خار دل آزار رقیبت همه نیش است