پرسید کسی که آخر آیا از اهلی شیرازی رباعی 379

1 از نرگس توام نظری ای پسر بس است چشمی به من فکن که مرا یک نظر بس است

2 گر آب خضر نیست جگر تشنه تو را پیکان آبدار تواش در جگر بس است

1 از که نالم که فغان از دل ریش است مرا هر بلایی که بود از دل خویش است مرا

2 شربت وصل تو بی زخم فراقی نبود لذت نوش پس از تلخی نیش است مرا

1 نیازمند ترا رسم خود پسندی نیست طریق اهل دلان غیر دردمندی نیست

2 به خلق و لطف تو نازیم ای سهی بالا که سرو قد تورا ناز سر بلندی نیست