پذیرفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3117

1 پذیرفت این دل ز عشقت خرابی درآ در خرابی چو تو آفتابی

2 چه گویی دلم را که از من نترسی ز دریا نترسد چنین مرغ آبی

3 منم دل سپرده برانداز پرده که عمریست ای جان که اندر حجابی

4 چو پرده برانداخت گفتم دلا هی به بیداریست این عجب یا به خوابی

5 بگفتم زمانی چنین باش پیدا بگفتا که شاید ولی برنتابی

6 دلم صد هزاران سخن راند ز آن خوش مرا گفت بشنو گر اهل خطابی

7 که گر او نه آبست باغ از چه خندد وگر آتشی نیست چون دل کبابی

8 از این جنس باران و برقش جهان شد در اسرار عشقش چو ابر سحابی

9 بگفتم خمش کن چو تو مست عشقی مثال صراحی پر از خون نابی

10 دلا چند باشی تو سرمست گفتن چو در عین آبی چه مست سرابی

11 بر این و بر آن تو منه این بهانه تو خود را برون کن که خود را عذابی

12 من و ماست کهگل سر خم گرفته تو بردار کهگل که خم شرابی

13 دلا خون نخسپد و دانم که تو دل تو آن سیل خونی که دریا بیابی

14 بهانه‌ست این‌ها بیا شمس تبریز که مفتاح عرشی و فتاح بابی