هاتفی از گوشه میخانه دوش از حافظ شیرازی غزل 284

1 هاتفی از گوشه میخانه دوش گفت ببخشند گنه می بنوش

2 لطف الهی بکند کار خویش مژده رحمت برساند سروش

3 این خرد خام به میخانه بر تا می لعل آوردش خون به جوش

4 گر چه وصالش نه به کوشش دهند هر قدر ای دل که توانی بکوش

5 لطف خدا بیشتر از جرم ماست نکته سربسته چه دانی خموش

6 گوش من و حلقه گیسوی یار روی من و خاک در می فروش

7 رندی حافظ نه گناهیست صعب با کرم پادشه عیب پوش

8 داور دین شاه شجاع آن که کرد روح قدس حلقه امرش به گوش

9 ای ملک العرش مرادش بده و از خطر چشم بدش دار گوش