آتش حسنش، کمان عشق را طیار از واعظ قزوینی غزل 255

1 آتش حسنش، کمان عشق را طیار کرد حرف تمکینش، زبان راتیغ لنگردار کرد

2 بیزبانی در دو گیتی مایه آسودگی است از زبان خود را ترازو زیر چندین بار کرد

3 کوته از پیری نگردد آرزوهای دراز صبح نتواند بره خوابیده را بیدار کرد

4 انفعال جرم باشد توبه در پیش کریم گردش رنگی تواند کار استغفار کرد

5 در ره گفتار شد گنج روان عمر صرف واعظ اکنون بایدت گنجی گرفت و کار کرد