صد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2378

1 صد خمار است و طرب در نظر آن دیده که در آن روی نظر کرده بود دزدیده

2 صد نشاط است و هوس در سر آن سرمستی که رخ خود به کف پاش بود مالیده

3 عشوه و مکر زمانه نپذیرد گوشی که سلام از لب آن یار بود بشنیده

4 پیچ زلفش چو ندیدی تو برو معذوری ای تو در نیک و بد دور زمان پیچیده

5 نی تراشی است که اندر نی صورت بدمد هیچ دیدی تو نیی بی‌نفسی نالیده

6 گر بداند که حریف لب کی خواهد شد کی برنجد ز بریدن قلم بالیده

7 گر بپرسند چه فرق است میان تو و غیر فرق این بس که تویی فرق مرا خاریده

8 جرعه‌ای کن فیکون بر سر آن خاک بریخت لب عشاق جهان خاک تو را لیسیده

9 شمس تبریز تو را عشق شناسد نه خرد بر دم باد بهاری نرسد پوسیده