گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار از حافظ شیرازی غزل 414

1 گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو باد بهار می‌وزد باده خوشگوار کو

2 هر گل نو ز گلرخی یاد همی‌کند ولی گوش سخن شنو کجا دیده اعتبار کو

3 مجلس بزم عیش را غالیه مراد نیست ای دم صبح خوش نفس نافه زلف یار کو

4 حسن فروشی گلم نیست تحمل ای صبا دست زدم به خون دل بهر خدا نگار کو

5 شمع سحرگهی اگر لاف ز عارض تو زد خصم زبان دراز شد خنجر آبدار کو

6 گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو مردم از این هوس ولی قدرت و اختیار کو

7 حافظ اگر چه در سخن خازن گنج حکمت است از غم روزگار دون طبع سخن گزار کو