ز خوی تند، همان تندخو بجان از واعظ قزوینی غزل 358

1 ز خوی تند، همان تندخو بجان آید که هم ز تندی خود سیل در فغان آید

2 همان قدر که ستم میکنی، ستم بینی بقدر زور کمان، زور بر کمان آید

3 ز چنگ خجلت مظلوم، چون رهد ظالم؟ اگر نه پای مکافات در میان آید؟!

4 ز بس کشیده ام از حرف تند، خجلت ها ترم از مصرع تندی که بر زبان آید!

5 چنان کناره نکردیم از جهان واعظ که حرف عزلت ما نیز در میان آید!