چمن چون بوی تو آرد، از امیرخسرو دهلوی غزل 1251

1 چمن چون بوی تو آرد، به بویت در چمن میرم به یاد قد تو در سایه سرو سمن میرم

2 زیم از تو، بمیرم هم ز تو فارغ ز جان و تن نیم چون دیگران کز جان زیم یا خود ز تن میرم

3 خوش آن وقتی که تو از ناز سویم بنگری و من به زاری کشته، انگشت او فگنده در دهن میرم

4 شدم رسوا درون شهر، در صحرا روم، اکنون که رسواتر شوم، گر در میان مرد و زن میرم

5 بخور جمله تنم، ای زاغ، جز دیده که دید او را که بیرون اوفتم، در عرصه زاغ و زغن میرم

6 مرا پیراهن صد چاک پر خونست از آن یوسف همین آرایش گورم کنید آن دم که من میرم

7 سخن بر بستی از خسرو مگر چشمت فرود آمد کرم کن یک سخن، جانا، که تا زان یک سخن میرم