الهی نفرت از ما ده، بنوعی از واعظ قزوینی غزل 8

1 الهی نفرت از ما ده، بنوعی اهل دنیا را که ره ندهد کسی در دل غبار کینه ما را

2 عطا کن مشرب افتادگی، پیش درشتانم تو کز همواری افگندی به پای کوه صحرا را

3 نگردیدیم نرم از آسیای گردش گردون به پای گردش چشمی بیفگن دانه ما را

4 در آن دم کاید از ذکر تو در شورش عجب نبود زبان موج اگر افتد برون از کام، دریا را

5 مگر در وسعت‌آباد خیالت سر کند ورنه نگنجد شور مجنون تو در آغوش صحرا را

6 شود شاید می فکر ترا مینا دل واعظ به دست آتش شوقی بده این سنگ خارا را