ای گل، صفت حسنت بر از امیرخسرو دهلوی غزل 1261

1 ای گل، صفت حسنت بر وجه حسن گویم سر تا به قدم جانی، کفر است که تن گویم

2 آن میم دهان داند از ابروی چون نونش نی نی که غلط گفتم، من دانم و من گویم

3 هی هی سخن کفرست آن موی رسن گفتن ببریده زبان بادم، گر بیش رسن گویم

4 زلفی که ازو آید بویی چو دم عیسی بس فکر خطا باشد گر مشک ختن گویم

5 چشمم که دو صد دریا دارد نه به هر مژگان این قلزم پر خون را چون نام عدن گویم

6 پیراهن خود گلها سازند قبا در خون گر از رخ جانبخشت وصفی به ختن گویم

7 گفتی ز دهان من، خسرو، تو حدیثی گوی در وصف دهان تو من خود چه سخن گویم؟