برست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3102

1 برست جان و دلم از خودی و از هستی شدست خاص شهنشاه روح در مستی

2 زهی وجود که جان یافت در عدم ناگاه زهی بلند که جان گشت در چنین پستی

3 درست گشت مرا آنچ می‌ندانستم چو در درستی آن مه مرا تو بشکستی

4 چو گشت عشق تو فصاد و اکحلم بگشاد بجستم از خود و گفتم زهی سبک دستی

5 طبیب فقر بخست و گرفت گوش مرا که مژده ده که ز رنج وجود وارستی

6 ز انتظار رهیدی که کی صبا بوزد نه بحر را تو زبونی نه بسته شستی

7 ز شمس تبریز این جنس‌ها بخر بفروش ز نقدهاش چو آن کیسه بر کمر بستی