1 برو ای زاهد و دعوت مکنم سوی بهشت که خدا در ازل از اهل بهشتم بسرشت

2 یک جو از خرمن هستی نتواند برداشت هر که در کوی فنا در ره حق دانه نکشت

3 تو و تسبیح و مصلا و ره زهد و صلاح من و میخانه و زنار و ره دیر و کنشت

4 منعم از می مکن ای صوفی صافی که حکیم در ازل طینت ما را به می ناب سرشت

5 راحت از عیش بهشت و لب حورش نبود هر که او دامن دلدار خود از دست بهشت

6 صوفی صاف بهشتی نبود زآنکه چو من خرقه در میکده‌ها در گرو باده نهشت

7 حافظا لطف حق ار با تو عنایت دارد باش فارغ ز غم دوزخ و ایمن ز بهشت