1 برو ای میر من به مال مناز بیش از این سیم و زر به هم مگداز

2 تا کی آزار خلق می جوئی مکن آزار ور نیابی باز

3 ور خماری و درد سر داری با من مست کی شوی دمساز

4 سخنم ساقی است روح افزا نفسم مطربیست خوش آواز

5 ملک من عالمی است بی پایان و آن تو از ختاست تا شیراز

6 من به سلطان خویش می نازم تو به تاج و سریر خود می ناز

7 نعمت الله پیر رندان است گر مریدی به پیر خود پرداز