بده از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1604

1 بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم بده ای حاتم عالم قدح زفت به دستم

2 ز من ای ساقی مردان نفسی روی مگردان دل من مشکن اگر نه قدح و شیشه شکستم

3 قدحی بود به دستم بفکندم بشکستم کف صد پای برهنه من از آن شیشه بخستم

4 تو بدان شیشه پرستی که ز شیشه است شرابت می من نیست ز شیره ز چه رو شیشه پرستم

5 بکش ای دل می جانی و بخسب ایمن و فارغ که سر غصه بریدم ز غم و غصه برستم

6 دل من رفت به بالا تن من رفت به پستی من بیچاره کجایم نه به بالا نه به پستم

7 چه خوش آویخته سیبم که ز سنگت نشکیبم ز بلی چون بشکیبم من اگر مست الستم

8 تو ز من پرس که این عشق چه گنج است و چه دارد تو مرا نیز از او پرس که گوید چه کسستم

9 به لب جوی چه گردی بجه از جوی چو مردی بجه از جوی و مرا جو که من از جوی بجستم

10 فلئن قمت اقمنا و لئن رحت رحلنا چو بخوردی تو بخوردم چو نشستی تو نشستم

11 منم آن مست دهلزن که شدم مست به میدان دهل خویش چو پرچم به سر نیزه ببستم

12 چه خوش و بیخود شاهی هله خاموش چو ماهی چو ز هستی برهیدم چه کشی باز به هستم