بده آن راح روان بخش که از خواجوی کرمانی غزل 571

1 بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص مایهٔ روح فزائی بود از روی خواص

2 دوستان شمع شبستان و پریوش ساقی ماه خوش نغمه نواساز و حریفان رقاص

3 عقل را ره نبود بر در خلوتگه عشق عام را بار نباشد به سراپرده خاص

4 ای بسا در گرانمایه که آید به کنار تا درین بحر بود مردم چشمم غواص

5 آخر ای فاتحهٔ صبح به اخلاص بدم که خلاص از شب هجران نبود بی اخلاص

6 وحشی از قید تو نگریزد ارش تیغ زنی که گرفتار کمندت نکند یاد خلاص

7 خالص آید چو زر از روی حقیقت خواجو گرتو در بوته عشقش بگدازی چو رصاص