بهار غالیه در دامن از امیرخسرو دهلوی غزل 342

1 بهار غالیه در دامن صبا سوده ست به بوستان ز گل و لاله توده بر توده ست

2 ز ششرم بخشش ابر آفتاب رخ بنهفت چنان که پیش کسی پیش روی بنموده ست

3 میان غنچه و گل هیچ کس نمی گنجد مگر صبا که بسی در میانشان بوده ست

4 بیار باده پیمانه گران، که به عمر کسی که باده نخورده ست، باد پیموده ست

5 بریز خون صراحی که این جهان صد خون بریخته ست که دستش گهی نیالوده ست