گر از جور جانان ننالی از خواجوی کرمانی غزل 87

1 گر از جور جانان ننالی رواست که دردی که از دوست باشد دواست

2 چه بویست کارام دل می‌برد مگر بوی زلف دلارام ماست

3 عجب دارم از جعد مشکین او که با اوست دایم پریشان چراست

4 نه تنها بدامش نهم پای بند بهر تار مویش دلی مبتلاست

5 تو گوئی که صد فتنه بیدار شد چو جادویش از خواب مستی بخاست

6 بتابیش ازین قصد آزار من مکن زانک هر نیک و بد را جزاست

7 گدائی چو خواجو چه قدرش بود که درخیل خوبان سلیمان گداست