گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 371

1 گر جام سپهر زهرپیماست آن در لب عاشقان چو حلواست

2 زین واقعه گر ز جای رفتی از جای برو که جای این جاست

3 مگریز ز سوز عشق زیرا جز آتش عشق دود و سوداست

4 دودت نپزد کند سیاهت در پختنت آتشست کاستاست

5 پروانه که گرد دود گردد دودآلودست و خام و رسواست

6 از خانه و مان به یاد ناید آن را که چنین سفر مهیاست

7 از شهر مگو که در بیابان موسیست رفیق من و سلواست

8 صحبت چه کنی که در سقیمی هر لحظه طبیب تو مسیحاست

9 دلتنگ خوشم که در فراخی هر مسخره را رهست و گنجاست

10 چون خانه دل ز غم شود تنگ در وی شه دلنواز تنهاست

11 دل تنگ بود جز او نگنجد تنگی دلم امان و غوغاست

12 دندان عدو ز ترس کندست پس روترشی رهایی ماست

13 خاموش که بحر اگر ترش روست هم معدن گوهرست و دریاست