گر ز دستِ زلفِ مُشکینت خطایی رفت رفت
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 گر ز دستِ زلفِ مُشکینت خطایی رفت رفت ور ز هندویِ شما بر ما جفایی رفت رفت
2 برقِ عشق ار خرمنِ پشمینه پوشی سوخت سوخت جورِ شاه کامران گر بر گدایی رفت رفت
3 در طریقت رنجشِ خاطر نباشد می بیار هر کدورت را که بینی چون صفایی رفت رفت
4 عشقبازی را تحمل باید ای دل، پای دار گر ملالی بود بود و گر خطایی رفت رفت
5 گر دلی از غمزهٔ دلدار باری برد برد ور میان جان و جانان ماجرایی رفت رفت
6 از سخن چینان ملالت‌ها پدید آمد ولی گر میانِ همنشینان ناسزایی رفت رفت
7 عیبِ حافظ گو مکن واعظ که رفت از خانقاه پای آزادی چه بندی؟ گر به جایی رفت رفت
معنی شعر:
تو با گذشت و بزرگ منشی و همت والای خود خطا و ستم نزدیکانت را ببخش و از انتقام جویی دست بردار. وقت برای تو با ارزش تر از این است که به دنبال کینه ورزی و دشمنی با این و آن باشی. از عیب جویان و سخن چینان دوری کن و بدان که لازمه موفقیت تو تلاش بیشتر است.